Japonia – Nara – Jak nie zobaczyłam wielkiego Buddy (ale za to spotkałam mitycznego pająka-kobietę)

W głowie ciągle jeszcze brzmi „You want it darker” Cohena, ale Nara wita mnie pięknym słonecznym porankiem. Wybieram się na zwiedzanie.

Nara to pierwsza stolica Japonii, stała się nią w roku 710 naszej ery. Miasto nie utrzymało tego statusu na długo, bo tylko do roku 794, i większość budowli z tamtego czasu nie zachowała się do dzisiaj, ale znajduje się tutaj kilka świątyń i innych budowli na tyle znaczących, że mają status dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Idę na piechotę, moim celem jest główny park Nary, bezpretensjonalnie nazwany „Nara Park” i położnona w nim świątynia Todaiji, skrywająca ponoć największy na świecie posąg Buddy wykonany z brązu.

Im bardziej zagłębiam się w park, tym więcej koło mnie przemyka sarnopodobnych zwierząt, wkrótce są one wszędzie. To święte daniele z Nary, wedle wierzeń shinto są one posłanninkami bogów. Czy są naprawdę takie święte to nie wiem, ale na pewno są dosyć bezczelne, bo łażą nie tylko po parku, ale także po ulicach i skrzyżowaniach i zaczepiają ludzi w nadziei na wysępienie jakiegoś smakołyku. Wzdłóż ulic stoją stragany, na których można kupić specjalne krakersy do karmienia danieli – jeśli tylko wyczują one, że ktoś właśnie otworzył paczuszkę, oblegają go natychmiast i dosyć namolnie dopominają się przysmaku.

W końcu dochodzę do małej uliczki usianej straganami i po brzegi wypełnionej przez turystów. Na końcu uliczki stoi południowa brama do świątyni Tōdai-ji, brama nazywa się Nandai-mon i jest moim zdaniem przepiękna.

Nara - Nandai-mon, czyli południowa brama świątyni Tōdai-ji

Nara – Nandai-mon, czyli południowa brama świątyni Tōdai-ji

 

Nara - Nandai-mon, czyli południowa brama świątyni Tōdai-ji

Nara – Nandai-mon, czyli południowa brama świątyni Tōdai-ji

Około 200 metrów za bramą Nandai-mon znajduje się wejście do na teren świątyni Tōdai-ji. Za wejście trzeba zapłacić, przed kasą długi sznur ludzi i instrukcje, żeby przez samą świątynię przechodzić żwawo, aby nie blokować ruchu turystycznego.  Szybko „lukam” na teren świątyni, wiele nie widzę, bo jest ona otoczona murem, widać tylko to, co się dzieje bezpośrednio przy wejsciu, ale ten widok mi wystarcza… Zdecydowanie nie mam ochoty stać pół godziny w kolejce po bilet, a potem kłębić się wśród ciżby i turystycznym galopem przemykać po świątyni, tylko po to, żeby zaliczyć kolejnego w moim życiu Buddę. Zdecydowanie nie jestem dzisiaj na to w nastroju, robię więc coś, co zapewne jest sennym koszmarem pracownika każdego szanującego się biura podróży (dlatego między innymi biur podróży unikam jak tylko mogę) – otóż odwracam się na pięcie i postanawiam, że zamiast spędzać następne dwie godziny w kolejce, ścisku i turystycznym stresie, wolę podelektować się pięknym jesiennym słońcem.

Nara - Świątynię Tōdai-ji zobaczyłam tylko z zewnątrz...

Nara – Świątynię Tōdai-ji zobaczyłam tylko z zewnątrz…

To była świetna decyzja. Dzięki temu mogłam w spokoju pospacerować po parku Nara i wreszcie zrozumiałam, o co tyle krzyku z tymi japońskimi parkami i ogrodami. Są przepiękne, i to nie tylko w porze kwitnienia wiśni.

Sprawdzając po internetach co to za pająka udało mi się sfotografować, dowiedziałam się nie tylko, że nazywa się on Nephila clavata, potrafi być sporych rozmiarów i jest w Japonii gatunkiem dosyć pospolitym. Okazało się również, że jest on w starych japońskich wierzeniach uosobieniem Jorōgumo, czyli kobiety-pająka, pięknej i groźnej, która omotuje swoją siecią kochanków, aby ich pożreć. Zainteresowanych odsyłam do świetnego wpisu o różnych wersjach legendy o Jorōgumo (super tekst i do tego ozdobiony pięknymi japońskimi ilustracjami).

Po takich wrażeniach estetycznych chciałabym jeszcze dopieścić podniebienie. W przewodniku na obrzeżu parku zaznaczona jest herbaciarnia, idę więc w tamtą stronę i trafiam w końcu do lokalu, co do którego nie do końca pewna jestem, czy to herbaciarnia, czy może też zwykła restauracja. Żeby jednak pozostać w temacie, zamawiam jako lokalną specjalność ryż w wywarze z herbaty, oczywiście jako setto, czyli zestaw.

Kuchnia japońska - setto, czyli zestaw. W roli głównej ryż w wywarze z czarnej herbaty.

Kuchnia japońska – setto, czyli zestaw. W roli głównej ryż w wywarze z czarnej herbaty.

Ryż w wywarze z herbaty taki sobie… za to to coś, co jest na zdjęciu w miseczce po prawej stronie – bomba! Zwłaszcza te paseczki czegoś fermentowanego i suszonego. Explozja smaku, słony, lekko kwaskowy, lekko alkoholowy, czekoladowy, umami. Do dzisiaj nie odkryłam, co to jest, a bardzo szkoda.

 

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.

Japonia – z Kioto do Nary

Wracam z Inari do Kioto, odbieram bagaż i w sumie tą samą drogą przedzieram się z powrotem na peron, bo podmiejski do Nary jedzie w tym samym kierunku jak do Inari. Jest późne popołudnie, wszyscy są w drodze z pracy i szkoły i jest naprawdę tłoczno.

Przy okazji zaczynam rozumieć kolejny lokalny zwyczaj. Przed jadłodajniami stoją rzędy malutkich plastikowych taborecików, takich naprawdę malutkich, jak dla przedszkolaków. Widziałam je już wiele razy i zastanawiałam się, po co one tam są, bo zawsze były puste. Teraz, w godzinach szczytu, kiedy jadłodajnie zatłoczone są do granic możliwości, siedzą na nich ludzie czekający aż zwolni się miejsce w lokalu. Znowu takie praktyczne i zdroworozsądkowe rozwiązanie. My zawsze mówimy „stać w kolejce„, a Japończycy mogą sobie też „siedzieć w kolejce„.

W końcu zstępuje na mnie też to olśnienie, o którym już wspominałam, że dworzec jest podzielony na strefy wedle operatorów połączeń kolejowych i rodzajów pociągów. Czyli z innych peronów odjeżdżają podmiejskie lini JR, z innych podmiejskie lini Kintetsu, a shinkanseny mają swoje osobne perony. Tak samo w budynku dworca, każda linia ma swoje strefy, na granicy których znajdują się bramki biletowe (na perony można wejść tylko z ważnym biletem).

Do Nary chcę dojechać w miarę wcześnie, bo dzisiaj pierwszy raz będę nocować w apartamencie z AirBnB i nie do końca jestem pewna, co mnie czeka. Nie chcę więc tam dojechać późną nocą, żeby jeszcze móc ewentualnie zorganizować jakiś awaryjny nocleg. Z tego co zrozumiałam, właściciela nie zobaczę osobiście (tak jak wielu właścicieli lokali używa on AirBnB profesjonalnie, mieszkanie przeznaczone jest wyłącznie na wynajem). Dostałam opis jak trafić do apartamentu i kod otwierający drzwi. Opis składa się po części z mapki, a po części z instrukcji typu „wejść w wąski korytarz obok restauracji izakaya, pierwsze drzwi na prawo na pierwszym piętrze” (izakaya to taki typ japońskiej restauracji, w której alkohol gra niepoślednią rolę, a znakami rozpoznawczymi takiego lokalu są skrzynki piwa i butelki innych alkoholi wystawione w oknie i wielke czerwone latarnie przy wejściu). Dodatkowej niepewności przydaje fakt, że według google maps adres mojego apartamentu znajduje się dokładnie na środku torowiska linii kolejowej – tak, tak, wiadomo, azjatyckie adresy nie są dokładne… ale mimo wszystko jakiś tam dreszczyk emocji jest…

Nara wita mnie zaspaną, małomiasteczkową atmosferą. Czuję się trochę jak w moich rodzinnych Kielcach. Z dworca do apartamentu mam teoretycznie 10 minut na piechotę i po krótkim błądzeniu na samym dworcu (GPS nie działa w budynkach) faktycznie bez problemów znajduję właściwą ulicę i właściwe skrzyżowanie, a przy nim izakaję i korytarz przy niej i apartament na pierwszym piętrze i kod otwierający drzwi też działa… A w środku czeka na mnie taki przyjemny apartament:

Japonia - mój apartament w Narze

Japonia – mój apartament w Narze

W przedpokoju wezwanie do bezwzględnego zdjęcia butów, a w toalecie kapcie, które służą właśnie tylko do ogrzewania nóg tamże i nie wolno w nich chodzić po innych częściach mieszkania. Wiem z kilku blogów i artykułów, że Japończycy bardzo poważnie traktują ten zwyczaj i chodzenie w kapciach toaletowych po mieszkaniu to gruby nietakt.

Japońskie życie codzienne - kapcie tylko do użytku w toalecie

Japońskie życie codzienne – kapcie tylko do użytku w toalecie

 

Tak jak poprzednio w Kioto, łazienka ma część suchą i mokrą. W części mokrej koło wanny stoi taborecik, na którym należy usiąść i porządnie się wymyć, do polewania się wodą używając chochelki. Dopiero potem można wejść do wanny. Ponoć ten zwyczaj bierze się stąd, że potem w jednej wannie kąpiel bierze jeden po drugim cała rodzina.

Japońskie życie codzienne - w mokrej części łazienki taborecik i chochelka do polewania się

Japońskie życie codzienne – w mokrej części łazienki taborecik i chochelka do polewania się wodą

 

Po krótkim odświeżeniu się wychodzę obczajać miasto. Do centrum mam ze dwadzieścia minut spacerkiem, jest już co prawda ciemno, ale wolę iść na piechotę niż szukać autobusu. Centrum jest w porównaniu do Kioto spokojne, nieco prowincjonalne. Sporo sklepów jest już pozamykanych, widać też, nie są jakiś specjalnie nastawieni na turystów, większość z nich przyjeżdża do Nary na jednodniową wycieczkę i wraca na nocleg do Kioto.

Oglądam sobie sklepiki z pamiątkami, furoshiki, inne tekstylia typu fartuszki kuchenne, papeterie, takie tam. Muszę powiedzieć, że w Kioto wybór był jednak znacznie większy i te rzeczy były jakby bardziej artystyczne, więc jeśli ktoś planuje zakup pamiątek, to Kioto jest chyba lepszym miejscem. Chyba że ktoś koniecznie szuka rzeczy z motywem danieli, bo to jeden ze znaków rozpoznawczych Nary, ale o tym więcej w następnym wpisie.

W trakcie spacerów po Japonii warto od czasu do czasu spojrzeć pod nogi i zwrócić uwagę na mały szczegół: każde miasto ma inny wzór na włazach do studzienki kanalizacyjnej, a niektóre z nich są naprawdę kunsztowne, tak jak te w Narze:

Nara - ozdobny właz do studzienki kanalizacyjnej

Nara – ozdobny właz do studzienki kanalizacyjnej

Wchodzę do pierwszej lepszej piekarnio-kawiarni, gdzie zjadam europejskiego sandwitcha z jajkiem – jakościowo jest ok, ale smakowo będzie to najgorszy posiłek w ciągu całej mojej podróży. Ponieważ moje kubki smakowe domagają się dopieszczenia, nabywam w przyulicznej garkuchni takie coś:

Kuchnia japońska - takoyaki: tako – ośmiornica i yaki - smażenie

Kuchnia japońska – takoyaki: tako – ośmiornica i yaki – smażenie

Przepyszne!!! Jak chyba wszędzie w Azji, im prostszy i bardziej „uliczny” w charakterze lokal, tym pyszniejsze jedzonko. To coś, co jadłam, to takoyaki. W środku kawałki ośmiornicy, otoczone ciastem nieco przypominającym nasze naleśnikowe,  na to proszek z wodorostów, i całość polana specjalnym sosem takoyaki i majonezem,

Dzień kończę w pobliskim konbini, gdzie zaopatruję się w moją codzienną porcje owoców w galaretce. Przy okazji próbuję sake w puszcze (ble, po pierwszym łyku cała zawartość ląduje w zlewie), i chłodzonej matcha latte (mniam, to będę piła jeszcze częściej).

W wiadomościach piszą, że zmarł Cohen, wieczór kończę w bardzo melancholijnym nastroju słuchając jego piosenek.

 

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.

Japonia – Kioto – Herbaciarnia Ippodo i dzielnica Gion

Tutaj kilka zdjęć z dzielnicy Gion (kliknij na obrazki, aby je powiększyć)

Uważny obserwator zauważył zapewne opisywane już przeze mnie witryny z atrapami potraw serwowanymi w danej restauracji. Warto zwrócić też uwagę na zawieszony przed wejściem płat tkaniny z pionowymi cięciami. To noren, tradycyjny element architektury japońskiej. Pierwotnie służył jako rodzaj wiatrołapu, chronił przed zimnem, wiatrem i wilgocią. Stosowano go również we wnętrzach do oddzielania pomieszczeń. Teraz to już bardziej element dekoracyjny, zazwyczaj ma na sobie logo lub nazwę lokalu.

Japonia – Kioto – Dworzec główny

Trzeci dzień w Japonii, drugi dzień zwiedzania. Zanim jednak za to zwiedzanie się zabiorę, trzeba się zwlec z łóżka… Trzeci dzień jest moim zdaniem najgorszy pod względem jetlagu. Budzę się o dziesiątej czasu japońskiego, w domu i w moje głowie druga w nocy. W pokoju zimno, a łóżeczko takie przyjemnie cieplutkie… Ale główka pracuje, wieczorem strategicznie umieściłam pilota od klimatyzacji pod łóżkiem, więc teraz tylko wysuwam jedną rękę spod kołdry, włączam dmuchawę i czekam z wstawaniem, aż w pokoju zrobi się przyjemnie ciepło.

Zanim zabiorę się do zwiedzania turystycznego, muszę załatwić sprawy organizacyjne, a mianowicie dowiedzieć się, czy i gdzie na dworcu w Kioto jest przechowalnia bagażu, będzie mi ona bowiem potrzebna jutro. Nie udaje mi się znaleźć tej informacji w internecie, postanawiam więc przejść się na dworzec i sprawdzić. Sam dworzec jest opisywany w przewodniku jako ciekawy zobaczenia, więc będę mogła połączyć przyjemne z pożytecznym.

Przed dworcem wita mnie już mi znana z pierwszego wieczoru Kioto Tower

Kioto - Kioto Tower - dobry punkt orientacyjny w centrum Kioto

Kioto – Kioto Tower – dobry punkt orientacyjny w centrum Kioto

Przed wejściem głównym jest dosyć szczegółowy plan dworca i faktycznie znajduję tam zaznaczoną przechowalnię bagażu. Układam sobie w głowie, w którą mniej więcej stronę będę musiała jutro pójść z moją walizką, a potem zabieram się za oglądanie dworca.

Dworzec jest naprawdę olbrzymi i budzi podobno spore kontrowersje wśród mieszkańców miasta, zarówno swoimi rozmiarami, jak i awangardową architekturą, która nie współgra z historycznym charakterem Kioto. Ujmując rzecz bardzo z grubsza, ma on trzy części: właściwa część dworcowa z peronami, kasami, itp w centrum, część hotelową po stronie wschodniej i centrum handlowe po stronie zachodniej. Pod częścią dworcową znajduje się jeszcze ogromna strefa gastronomiczna, z niezliczoną liczbą restauracji, garkuchni i sklepików z jedzeniem – i kiedy mówię ogromna, to w odniesieniu do tego dworca ciągle jeszcze jest to eufemizm… Nigdy w życiu nie widziałam jeszcze większego food courtu.

Dworzec w Kioto - zadaszona hala główna

Dworzec w Kioto – zadaszona hala główna

W najwyższej części dworzec ma 15 pięter. Trochę o własnych siłach, trochę przy pomocy ruchomych schodów, wspinam się na coś w rodzaju galerii, czy też może tarasu (nie do końca zrozumiałam przeznaczenie tego miejsca).

Dworzec w Kioto - schody na platformę widokową (11 pieter)

Dworzec w Kioto – schody na platformę widokową (11 pieter)

Z platformy można podziwiać dach hali głównej, który faktycznie robi wrażenie swoją formą i rozmachem.

Kioto – Targ Nishiki i świątynia Nishiki Tenman-gū

Po zwiedzaniu twierdzy Nijo stwierdzam, że na pierwszy dzień już dość architektury i zabytków i dlatego decyduję się odwiedzić targ Nishiki. Docieram tam na piechotę w kilkanaście minut, tym razem bez błądzenia, bo co chwila spoglądam na niebieski punkcik przesuwający się po mapie na moim telefonie. Przed wejściem na teren bazaru tylko chwila zawachania, czy to aby na pewno tu, bo atrakcja opisana w przewodniku jako „must have”, a wejście takie bardzo niepozorne, jakby to było na tyłach jakiegoś fabrycznego magazynu. Za to w środku bardzo przyjemny, mniej więcej 400-metrowy zadaszony pasaż z mnóstwem fajnych sklepików i garkuchni.

Kioto, targ Nishiki

Kioto, targ Nishiki

Japonia - Kioto - Targ Nishiki

Japonia – Kioto – Targ Nishiki – sufit pasażu udekorowany jest takimi pięknymi tkaninami

Na targu Nishiki zakupy robią kucharze z wykwintnych restauracji i gospodynie domowe, do tego oczywiście sporo turystów. Malutkie sklepiki pełne są różnorakich specjałów.

Kioto, targ Nishiki

Kioto, targ Nishiki

Na jednym ze stoisk z rybami rozpoznaję moich znajomych z poprzedniego wieczoru, maluteńkie larwy ryb, tutaj jeszcze w formie surowej. Zdaje się, że jest to jeden ze specjałów Kioto, bo można je tu dostać w wielu przedziałach cenowych i w różnej wielkości.

Kioto, targ Nishiki

Kioto, targ Nishiki

Odkrywam sflaczałe ogórki (a może cukinie) i inne warzywa pokryte dziwnie pachnącą brązową ciapają. Później w hotelu doczytam, że są one marynowane w sfermentowanych łupinach ryżu, które zostały po produkcji sake.

Kioto, targ Nishiki, warzywa marynowane w sfermetowanych łupinach ryżu

Kioto, targ Nishiki, warzywa marynowane w sfermetowanych łupinach ryżu

Oczywiście nie może zabraknąć słodyczy z matchą:

Kioto, targ Nishiki, słodycze z matchą

Kioto, targ Nishiki, słodycze z matchą

Pomału zaczynam być głodna, ale chodzę od jednej garkuchni do drugiej i nie mogę się zdecydować, co przekąsić, bo co jedna potrawa to ciekawsza. Najfajniej wyglądają małe ośmiorniczki serwowane jak lizaki na patyku, ale w końcu postanawiam zastosować wypróbowaną metodę i zdać się na „mądrość tłumu”,  ustawiam się więc w najdłuższej kolejce. Do jedzenia dostaję coś pomiędzy omletem warzywnym a plackiem ziemniaczanym. Później doczytuję, że jadłam „okonomiyaki”, potrawę zrobioną głównie z jajek, mąki, kapusty, z dodatkiem innych warzyw lub mięsa, w zależności od regionu i przepisu (wolne tłumaczenie okonomiyaki to „smaż, co lubisz”, co chyba dobrze oddaje charakter tej potrawy). Zdjęcia nie zrobiłam, bo najpierw byłam zbyt głodna, a potem zbyt zajęta jedzeniem 🙂 Kto chce, może sprawdzić u wujka gugla.

Oprócz żywności na targu Nishiki zaopatrzyć się można w mnóstwo pięknych i użytecznych przedmiotów, od akcesoriów kuchennych i herbacianych, noży, ceramiki, biżuterii, po parasole. Wszystko pięknie poukładane, dbałość o estetykę widoczna na każdym kroku.

Kioto, targ Nishiki, podstawki do pałeczek

Kioto, targ Nishiki, podstawki do pałeczek

Jeśli ktoś chce sobie przywieźć z Japonii na pamiątkę pałeczki, to ich zakup na targu Nishiki jest bardzo dobrym pomysłem, wybór jest przeogromny i można nawet wygrawerować na nich coś osobistego.

Kioto, targ Nishiki, pałeczki

Kioto, targ Nishiki, pałeczki

Po raz pierwszy zetknęłam się też tutaj z chustkami furoshiki. Czytałam o nich już przed przyjazdem do Japonii, ale nie miałam pojęcia, że furoshiki są tu obecne na każdym kroku i praktycznie nie można przejść stu metrów, żeby nie natknąć się na jakąś sklepową wystawkę z nimi. Furoshiki to chustki, różnej wielkości, od takiej naszej chusteczki do nosa, po takie mniej więcej metr na metr. Są też różnej jakości, zwykłe bawełniane, tetrowe, frotowe, satynowe, jedwabne. Mają przeróżne wzory i takowoż przeróżne zastosowanie: można je nosić jako apaszkę, przy pomocy kilku węzełków przemienić w torebkę, przewiązać czoło, aby chroniła oczy od potu podczas ciężkiej pracy, zapakować prezent, używać jako ręcznika do rąk lub obrusa, powiesić na ścianie zamiast obrazu. Japończycy kochają furoshiki.

Kioto, targ Nishiki, chustki furoshiki

Kioto, targ Nishiki, chustki furoshiki

Targ Nishiki łączy się na jednym końcu z również zadaszonym pasażem handlowym, a na styku tych dwóch pasaży przypadkowo odkrywam niepozorne wejście do małej świątyni shinto, o nazwie Nishiki Tenman-gū. Shinto to rdzenna religia japońska, oparta na pierwotnej mitologii, animalistyczna i cechująca się dużą dowolnością wierzeń. Kogo to bardziej interesuje, tutaj artykuł o shintoizmie.

Jest to pierwsza świątynia shinto, jaką odwiedzam. Niewiedząc czego się spodziewać, trochę onieśmielona, wchodzę na teren świątyni i już po kilku chwilach wiem, że bardzo mi się podoba 🙂

Dziedziniec malutki, ozdobiony mnóstwem papierowych latarni:

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

W rogu mała studzienka do rytualnego oczyszczenia:

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Odświętnie ozdobiony byk, ważna postać w jednym z odłamów shinto:

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Modlitwy spisane na kartkach i zawiązane na przygotowanych do tego stojakach:

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū

Jakby nie dosyć było japońskiego klimatu, pojawiają się jeszcze dziewczyny ubrane w tradycyjne stroje jukata (uproszczona, bardziej codzienna i tańsza wersja kimona):

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū, Japonki w tradycyjnych strojach

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū, Japonki w tradycyjnych strojach

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū, Japonki w tradycyjnych strojach

Kioto, Nishiki, świątynia Tenman-gū, Japonki w tradycyjnych strojach

Po wyjściu ze świątyni włóczę się jeszcze trochę po pasażu handlowym, oglądam wystawy, zachodzę do sklepów z różnościami i jeszcze kilka razy natykam się na dziewczyny wystrojone w kolorowe jukaty:

Kioto, targ Nishiki - Japonki w tradycyjnych strojach

Kioto, targ Nishiki – Japonki w tradycyjnych strojach

 

Kioto, targ Nishiki - Japonki w tradycyjnych strojach

Kioto, targ Nishiki – Japonki w tradycyjnych strojach

Podziwiam też witryny restauracji i już wiem, że nie będę tu miała większych problemów gastronomicznych. Pragmatyczni Japończycy przy wejściu do praktycznie każdej restauracji i cukierni mają witrynę z wystawionymi na niej dokładnymi silikonowymi replikami dań, które są w tej restauracji lub cukierni serwowane, włącznie z napojami. I nie jest robione na użytek turystów, po prostu to jest ich sposób na reklamę lokalu i też swego rodzaju karta dań.

Japonia, witryna restauracji z makietami potraw

Japonia, witryna restauracji z makietami potraw

 

Japonia - silikonowa atrapa słodyczy

Japonia – targ Nishiki – silikonowa atrapa słodyczy na wystawie cukierni

Ja dzisiaj na odwiedzenie restauracji się nie decyduję. Zachodzę za to do pobliskiej galerii handlowej Daimaru, gdzie w podziemiach znajduje się kolejny przeogromny areał z najróżniejszymi kulinarnymi specjałami. Nazwać to food courtem byłoby nieadekwatne, jest to raczej gastronomiczna orgia. O ile targ Nishiki oferuje żywność raczej tradycyjną i lokalną, w Daimaru znaleźć można ciągnące się w nieskończoność stoiska z delikatesami ze wszystkich zakątków świata.

Od tych wszystkich specjałó w końcu zaczyna mi burczeć w brzuchu, więc w jednym z lokali food courtu zamawiam sobie taki zestaw:

Kuchnia Japońska - zestaw obiadowy, w roli głównej yuba, czyli kożuch z tofu

Kuchnia Japońska – zestaw obiadowy, w roli głównej yuba, czyli kożuch z tofu

Zamawianie jedzenia w lokalach jest w Japonii naprawdę łatwe, bo w większości menu zawiera gotowe kompozycje posiłków (tzw. „setto”, od angielskiego „set”, czyli zestaw). Zestawy są też zazwyczaj sfotografowane w menu, więc można od biedy pokazać palcem na ten wybrany. Płacenie w restauracji też jest proste, bo od razu z jedzeniem dostaje się na stolik karteczkę z  rachunkiem, który trzeba po zjedzeniu uregulować przy kasie znajdującej się przy wyjściu. W Japońskich restauracjach nie daje się napiwków.

Podobnie jak pudełko bento, zestaw obiadowy jest ułożony tak, aby zapewnić podniebieniu różnorodność doznań smakowych. W zestawie powinno się znaleźć coś ciepłego, coś zimnego, coś miękkiego i chrupiącego, smaki słony, słodki, kwaśny, umami, ostry, itd. Wszystko oczywiście podane w maksymalnie estetyczny sposób, z dbałością o każdy szczegół.

 W moim zestawie jest lokalna specjalność Kioto o nazwie „yuba”, czyli kożuch tworzący się na mleku sojowym w trakcie procesu wytwarzania tofu. Yuba ma kremową konsystencję (trochę jak bardziej gęste zsiadłe mleko), a smak bardzo neutralny, taki jak delikatne tofu.

Przy okazji rozwiewa się moja największa obawa, jaką miałam wybierając się w tę podróż: a mianowicie o ile bardzo lubię się włóczyć sama po nowych miejscach, o tyle bardzo nie przepadam za samotnym jedzeniem w restauracjach, zwłaszcza, jeśli wszyscy wokół mnie stołują się w mniejszych lub większych grupach. To takie dziwne i nieracjonalne uczucie, że coś ze mną chyba musi być nie tak, że nie przystaję do reszty gości w lokalu. A tutaj w Kioto (i zresztą później też, do końca podróży) jedząc samotnie nie byłam żadnym wyjątkiem od reguły, a wręcz przeciwnie, bardzo dobrze wpisywałam się w trend. W porze obiadowej większość gości w lokalach je w pojedynkę, a w porze kolacyjnej ciągle jeszcze przynajmniej jedna trzecia siedzi przy stolikach sama.

Posilona, kontynuuję zwiedzanie delikatesów. Najbardziej ciągnie mnie teraz do słodyczy i nabywam takie oto cudowne ciasto z matchą. Połączenie ciemnej czekolady, śmietankowego kremu i charakterystycznego smaku herbaty matcha jest przepyszne, powoli zaczynam się zakochiwać w tej niezwykłej herbacie i potrawach z jej dodatkiem.

Japońskie słodycze: ciasto z matchą

Japońskie słodycze: ciasto z matchą

Dzisiejszą wyprawę po mieście kończę w pobliskim kombini, czyli  japońskim sklepie wielobranżowym, ale o kombini będzie w jednym z następnych  wpisów.

 

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.

Japonia – z Tokio do Kioto – pierwsza podróż shinkansenem

Po przezwyciężeniu pierwszego oszołomienia, że naprawdę jestem w Japonii, czas przejść do konkretnych czynów.

Po pierwsze korzystając z darmowego lotniskowego internetu ładuję sobie  japońskie mapy na Google Maps (jest to niestety niemożliwe z Europy). Znajduję agencję JR, w której wymieniam woucher na JR Pass, przy okazji nabywam też kartę SUICA i zabieram darmową mapę tokijskiego metra – przyda się za tydzień.

Na różnych blogach podróżniczych czytałam, że opłaca się wypożyczenie telefonu z kartą SIM i dostępem do internetu. Pytam o cennik w kilku stoiskach telekomunikacyjnych, ale ceny wydają mi się o wiele za wysokie, postanawiam korzystać tylko z mojego telefonu, co ostatecznie okazało się bardzo dobrą decyzją.

Mam ze sobą jeszcze trochę euro, chcę je wymienić na jeny. Znajduję coś, co wygląda jak kantor lub bank, na tablicy podany kurs walut, przelicznik taki jak wczoraj widziałam w internecie. Pan w okienku z pewnym niedowierzaniem dopytuje, czy na pewno chcę wymienić pieniądze – nie wiem, czy robię coś nie tak czy to tylko kwestia niedogadania się po angielsku? Rozglądam się, poza mną w kolejce stoją sami Japończycy, nie wygląda to zbyt turystycznie, może oni tutaj mają jakieś inne zwyczaje, może właśnie popełniłam jakąś straszną gafę? Brnę w zaparte, że wymieniam. Dostaję do wypełnienia spory formularz, imię, nazwisko, numer paszportu, kwota do wymiany i jeszcze kilka rubryczek. Potem pan mój paszport, ten formularz i pieniądze przekazuje pani siedzącej dalej. Pani wstaje, idzie do trzeciego pana, ten ogląda wszystkie papiery, wstukuje coś w komputer, daje pani jakiś inny papierek. Ona z kasy wyjmuje jeny, przelicza i z tym wszystkim wraca do pierwszego pana, który tanecznymi gestami podaje mi paszport, kwitek i pieniądze. Uff… czy ja pisałam coś w poprzednim poście o optymalizacji procesów? Następnym razem jednak użyję bankomatu.

Udaję się w kierunku stacji kolejki podmiejskiej, wszystko jest dobrze oznaczone po angielsku, od razu robię użytek z mojej karty SUICA i bez problemów znajduję mój pociąg do stacji przesiadkowej Shinagawa. Przyjazd pociągu obwieszcza wesoła muzyka z głośników. Jadę tylko trzy stacje, pospiesznie łowiąc pierwsze wrażenia: tory poprowadzone są górą na wiaduktach, znam już ten system z Bangkoku. Ludzie jacyś tacy przygaszeni i zmęczeni, ale może to tylko projekcja mojego samopoczucia, bo lot bez snu pomału daje mi się już we znaki. 

 Na stacji Shinagawa robi się trochę trudniej. Nie mogę się połapać w kierunkach, nie mogę znaleźć ruchomych schodów ani windy, targam walizkę w dół, do pomocy nikt się nie rzuca (ważna zasada dla kobiet podróżujących solo: zawsze bierz tylko tyle bagażu, ile jesteś w stanie sama udźwignąć). Ta dezorientacja na dworcach będzie mi towarzyszyła jeszcze przez kilka dni, dopóki nie doznam olśnienia, że każdy operator połączeń kolejowych (a jest ich w Japonii wielu) ma swoją własną strefę na dworcu, z własnymi kasami, bramkami biletowymi i peronami. Po kilkunastu minutach błąkania się jak dziecko we mgle znajduję w końcu informację turystyczną i plakat oznajmiający, że tu można też dokonać rezerwacji na shinkansen. Dostaję miejscówkę na shinkansen Hikari (miejscówka jest już w cenie JR Pass, trzeba ją tylko wydrukować na konkretny pociąg) i wskazówki jak dotrzeć na peron, wszystko w bardzo przyjemnym angielskim. Za kilka minut znowu zaczyna grać skoczna muzyka i widzę już, jak na dworzec wślizguje się długi biały nos shinkansena. Otwierają się maciupeńkie, wąziutkie drzwiczki. Wchodzę na pokład i przeżywam rozczarowanie, bo spodziewałam się nowoczesnego wnętrza na miarę co najmniej statku kosmicznego, a tu mój shinkansen wygląda jak jakiś zwykły pociąg PKP, i co gorsza, tak samo pachnie! Jest czyściuteńko, ale ta mieszanina zapachu metalu, smarów i środków dezynfekcyjnych jest widocznie taka sama we wszystkich pociągach świata – chyba tylko z wyjątkiem niemieckich ICE, które jak dla mnie do tej pory pozostają bezkonkurencyjne.

Jedzie mi się szybciutko, mięciutko, chwilami odpływam w lekką drzemkę i wtedy wydaje mi się, że słysze gdzieś w tle rodaków. Japoński ma intonację i fonetykę zbliżone do polskiego, to wrażenie, że ktoś mówi za moimi plecami po polsku będę miała jeszcze wiele razy.

Po niecałych trzech godzinach docieramy do Kioto. Znowu gubię orientację na dworcu (GPS mojego telefonu nie działa w podziemiach), błakam się w poszukiwaniu wyjścia na właściwą stronę miasta. Odwiedzam toalety i tak, wreszcie są bajeranckie sedesy z mnóstwem opcji i instrukcją obsługi! I do tego jeszcze ta sławna Toilet Princess, czyli głośniczek emitujący odgłosy spłukiwanej wody, żeby zagłuszyć naturalne fizjologiczne odgłosy robienia wiadomo czego.

Bajerancka japońska toaleta z instrukcją obsługi, po prawej głośniczek do emitowania dźwięków spłuczki

Bajerancka japońska toaleta z instrukcją obsługi, po prawej głośniczek do emitowania dźwięków spłuczki

W trakcie błąkania się po podziemiach dworca odkrywam wspaniały food court, kupuję tam na kolację bento, czyli kompozycję kilku małych potraw zapakowaną w pudełko i drugie pudełko z czymś na słodko. Zakupy są o tyle łatwe, że na każdym stosie pudełek leży jedno otwarte, z dokładną silikonową kopią zawartości, więc nie trzeba rozumieć etykiet, żeby wiedzieć, co jest w środku (haha, tak mi się przynajmniej wtedy wydawało).

 Znajduję wreszcie wyjście. Wita mnie widok Kioto Tower, która przez cały mój pobyt w Kioto będzie świetnym punktem orientacyjnym w centrum.

Japonia - Kioto - Kioto Tower

Japonia – Kioto – Kioto Tower

Do hotelu mam według mapy kilkanaście minut na piechotę, ale pada deszcz, a ja już jestem zmęczona, więc biorę taksówkę. Adresy w Japonii (podobnie jak w wielu innych częściach Azji) nie składają się z nazwy ulicy i numeru domu, bo tylko duże ulice mają nazwy. W Kioto działa system opisujący dzielnicę i położenie bloku budynków w stosunku do najbliższego dużego skrzyżowania (północ, południe, itd), a potem położenie konkretnego domu w stosunku do całej parceli i ukształtowania geograficznego miasta (od strony rzeki, od strony dworca, etc). Pan taksówkarz studiuje kartkę z adresem, którą mu podaję. Japończycy umieją czytać alfabet łaciński, ale cieszę się, że mam też wersję adresu zapisaną po japońsku. Jedziemy, pan trochę błądzi, na szczęście telefon do hotelu wyjaśnia sprawę. Na powitanie wychodzi mi pani cała w ukłonach, z uśmiechem nawija coś po japońsku, ja tylko kiwam głową, podaję paszport do checkinu, udaje mi się nawet bez problemu zapłacić kartą kredytową.

Pani prowadzi mnie do mojego pokoju i zaraz w progu zdejmuje buty. Daje mi do zrozumienia, że mam zrobić to samo. Dostaję klucz, pani coś tam jeszcze z przejęciem tłumaczy, ja dalej tylko kiwam głową i się uśmiecham, w końcu po kilku kolejnych głębokich ukłonach pani tyłem się wycofuje i zostaję wreszcie sama.

Otwieram moje bento, podziwiam kunsztowną kompozycję potraw-miniaturek.

Kuchnia Japońska - Bento Box, czyli pudełko z kopozyjcją potraw na jeden posiłek

Kuchnia Japońska – Bento Box, czyli pudełko z kopozyjcją potraw na jeden posiłek

Wszystko jest świeżutkie i smakuje pysznie. Zastanawia mnie tylko ryż, a właściwie znajdująca się na nim warstwa czegoś, co pierwotnie wzięłam za bardzo drobno posiekaną smażoną cebulkę. Smakuje super, ale tak nie do końca cebulkowo. Analizuję ten smak, czy to może jest delikatnie doprawione imbirem, czy może trawą cytrynową. Nie dochodzę do żadnej rozsądnej konkluzji, więc zaczynam się temu czemuś ciekawiej przyglądać. I odkrywam na końcu każdego paseczka dwie czarne kropki. Powoli dociera do mnie, że to są oczka, a ja jem nie cebulkę, tylko jakieś żyjątka. Nagle przestało mi to smakować… Oczywiście nie dokończyłam tego ryżu z „posypką” i do dzisiaj nie jestem na 100% pewna, co to było, ale po długich poszukiwaniach w necie skłaniam się do opcji, że był to tak zwany narybek szklisty węgorza, czyli podsmażone i doprawione sosem sojowym przeźroczyste larwy tej ryby.

Drugie  pudełko  nie było już tak bardzo spektakularne, zawierało słodycze zrobione z kleistego ryżowego ciasta nadziewanego masą z dyni i ze słodkich kasztanów. Zielony kolor pochodzi od herbaty matcha, o której jeszcze dużo się tu będę rozpisywać.

Kuchnia Japonska - Japońskie słodycze z ciasta ryżowego, z nadzieniem z dyni i jadalnych kasztanów

Kuchnia Japonska – Japońskie słodycze z ciasta ryżowego, z nadzieniem z dyni i jadalnych kasztanów

Uff, pierwszy dzień, a już tyle wrażeń…

 

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.