Ponieważ „zaliczyłam” już dzisiaj jeden zabytek, więc w myśl zasady slow travelling pod wieczór postanowiłam pospacerować sobie bez celu nad rzeką Sumidą i zahaczyć o dzielnicę na drugim brzegu, która też nazywa się Sumida.
I jak to często w moim przypadku bywa, takie bezcelowe wycieczki prowadzą do fantastycznych odkryć. Tym razem okazało się, że odkryłam moje własne, prywatne miejsce mocy. Pisałam już o tym w poście o świątyni Fushimi Inari w Kioto, że są takie miejsca, w których w szczególny sposób czujemy związek z ziemią, z energią wszechświata, z sobą samym. Są miejsca, które większość ludzi uznaje za miejsca mocy, ale ja wierzę, że każdy ma też swoje własne, subiektywnie odczuwane miejsca mocy. Nie muszą one być nawet jakoś specjalnie piękne, niekoniecznie muszą być nawet umiejscowione w naturze. Tak jak w przypadku mojego dzisiejszego spaceru: owszem, jest element natury w postaci rzeki, ale cała reszta to masy betonu i stali, a mimo to czułam to dziwne, niemal magiczne przyciąganie. Miałam bardzo klarowną świadomość TU i TERAZ, a jednocześnie czułam się malutką cząstką wielkiego wszechświata…
Zanim zrobi się zbyt ezoterycznie, tutaj kilka zdjęć z mojego spaceru:
-
-
Tokio, rzeka Sumida
-
-
Tokio, most na rzece Sumida
-
-
Tokio, rzeka Sumida – jedna z barek pływających po rzece
-
-
Tokio, zachód słońca nad Sumidą
-
-
Tokio, most na rzece Sumida
-
-
Tokio, most na rzece Sumida
-
-
Tokio, most na rzece Sumida
-
-
Tokio, Sumida
-
-
Tokio, Sumida
-
-
Tokio, Sumida
-
-
Tokio, Sumida
-
-
Tokio, Sumida
-
-
Tokio, pięknie oświetlony most na rzece Sumida
-
-
Tokio, pięknie oświetlony most na rzece Sumida
-
-
Tokio, pięknie oświetlony most na rzece Sumida
-
-
Tokio, pięknie oświetlony most na rzece Sumida
To są zapiski z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.