Ronda – moje prywatne „miejsce mocy”

Są takie miejsca na świecie, w których w szczególny sposób czujemy się połączeni z wszechświatem i sobą samym, miejsca promieniujące spokojem i harmonią. Ja takie miejsca nazywam miejscami mocy i jednym z takich miejsc jest dla mnie Ronda.

Kiedy patrzyłam na krajobraz rozciągający się wokół Rondy, nazywany Serranía de Ronda, na te siwiejące w oddali góry, otulone nawiewanym z pustyni pyłem, to cisnęły mi się na usta słowa Baczyńskiego „Pejzaż w powieki miękko wsiąka…”

Kilka zdjęć do pooglądania i pokontemplowania, najpierw te zrobione wieczorem po zachodniej stronie miasteczka:

A tutaj widok na drugą, wschodnią stronę, o wschodzie słońca:

 

Marsylia – Stary Port (Vieux Port) o poranku

Kilka minut przed szóstą rano wymykam się z naszego apartamentu na poranną wędrówkę. Wstając bardzo rano mamy szansę pobyć sam na sam z miejscami, które później są okupywane przez tabuny turystów. A do tego, będąc matką i podróżując z rodziną, taki spacer jest dla mnie czasami jedyną szansą pobycia sam na sam ze mną samą…

Stary Port w Marsylii wita mnie zapachem uryny i śmieci. Od razu staje się jasne, że w nocy był przystanią dla imprezowiczów i dla biednych dusz, którym się w życiu

nie poszczęściło. Na szczęście na horyzoncie pojawia się brygada czyszcząca ulice, a widok na port, oświetlony pierwszymi promieniami słońca, wynagradza doznania węchowe.

Wejścia do portu strzeże Fort Saint-Nicholas, którego mury pięknie prezentowały się w promieniach porannego słońca:

Krótkie spojrzenie na uliczki bezpośrednio okalające Stary Port, i od razu wiadomo, dlaczego Marsylia ma szemraną reputację… Szczerze mówiąc, to trochę miałam duszę na ramieniu, zagłębiając się w ciemne i brudne, chociaż nie pozbawione uroku podwórka…

Im bardziej oddalam się od Starego Portu w kierunku Opery, tym bardziej reprezentacyjne robią się ulice i placyki:

 

To  są zapiski  z podróży do Marsylii, która odbyła się w Kwietniu 2017. Podóżowaliśmy indywidualnie. tutaj nasz cały plan podróży do marsylii.

 

Tokyo Metropolitan Government Building – Tokio z góry i za darmo

Zbliża się koniec mojego pobytu w Tokio, a tak bardzo chciałabym jeszcze zobaczyć to miasto z góry. Można to zrobić w Sky Tree, więc niedaleko mojego apartamentu, ale cena wyjazdu na górę wydaje mi się zbyt wygórowana. Na szczęście znajduję informację, że panoramę Tokio można podziwiać za darmo w tokijskim ratuszu.

Podjeżdżam do stacji Tocho-mae, która znajduje się praktycznie w podziemiach ratusza. Trochę się gubię w labiryncie korytarzy na stacji i kilka minut krążę w poszukiwaniu właściwego wejścia do ratusza, ale w końcu udaje mi się znaleźć dosyć sporą kolejkę do windy (jestem w ratuszu  pod wieczór i kolejka składa się prawie wyłącznie z turystów). Kolejka porusza się dosyć wartko, po niedługim oczekiwaniu zostaję załadowana do windy z kilkunastoma innymi osobami. Winda jest obsługiwana przez młodą hostessę w uniformie i białych  rękawiczkach. Hostessa kłania się nam do pasa, naciska guzik windy i rozpoczyna entuzjastyczny monolog po japońsku, który trwa przez całą naszą jazdę na wysokość 220 metrów. Potem hostessa ponownie się kłania i  wypuszcza nas z windy.

Widok na miasto jest niesamowity, zwłaszcza, że trafiłam na końcówkę zachodu słońca i całe miasto jest aż po horyzont rozświetlone. Przepiękny sposób na pożegnanie się z tym miejscem i z Japonią…

Niestety zdjęcia nie oddają klimatu, bo były robione zza szyby i nie wolno w tym miejscu używać ani statywu, ani nawet żadnej podpórki na aparat, choćby to nawet była własna torebka – bardzo czujna obsługa uprzejmie ale stanowczo reaguje na każde próby podparcia aparatu na czymś stabilnym.

Z informacji praktycznych warto wiedzieć, że ratusz ma dwie wieże, południową i północną, widok na miasto można podziwiać za darmo z obydwu. Wieża południowa jest czynna do 17:30, wieża północna do 23. Na piętrze obserwacyjnym w wieży południowej jest kawiarnia, a w północnej restauracja i sklep z suwenirami. Ja, z racji późnej godziny, byłam w wieży północnej, z restauracji nie korzystałam, więc nie wiem, czy warto, ale czytałam, że na pewno trzeba rezerwować miejsce wcześniej. Obie wieże mają kilka dni w miesiącu, kiedy są zamknięte, najlepiej to zawsze wcześniej sprawdzić –  tutaj oficjalna strona Tokyo Metropolitan Government z godzinami otwarcia.

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.

Tokio – Sumida – spacer, tym razem o poranku

Ponieważ spędziłam przepiękny wieczór spacerując nad rzeką Sumida i odkryłam tam moje prywatne miejsce mocy, postanowiłam odwiedzić to miejsce jeszcze raz, tym razem o wschodzie słońca.

Jestem zdeklarowaną sową, wstawanie rano nie przychodzi mi łatwo, a zwłaszcza w innej strefie czasowej. Ale było warto – spacer wczesnym rankiem pozwala spojrzeć na miasto inaczej, bez panującego zazwyczaj tłoku i krzątaniny.

To nie będzie długi wpis, bo ten spacer służył mi raczej do wyczyszczenia głowy z myśli, niż do gromadzenia nowych doświadczeń czy faktów.

Kilka impresji poniżej na zdjęciach 🙂

 

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.

Tokio – spacer po dzielnicy Ueno

Po spełnieniu kulturalnego obowiązku w Muzeum Narodowym postanowiłam, że mogę się powałęsać po okolicy. Szłam sobie gdzie mnie nogi poniosły, a najpierw poniosły mnie do przeuroczej herbaciarni, rzut beretem od muzeum.

Herbaciarnia z zewnątrz bardzo niepozorna, za to w środku raj dla miłośników japońskiej herbaty. Przytulne wnętrze, witryna z wagashi tak pięknymi, że aż szkoda jeść, długi stół przy oknie, przy którym wspólnie siedzą goście i delektują się swoją filiżanką matchy.

Po tych prawie mistycznych herbacianym przeżyciach, tutaj jeszcze kilka zdjęć z mojej włóczęgi po dzielnicy Ueno.  Ueno to pierwotnie dzielnica robotników i rzemieślników, stąd małe i skromne domki i wąziutkie uliczki. Ostatnio ponoć przeżywa boom, z racji swojego dogodnego położenia blisko centrum, ale ciągle jeszcze nie straciła swojego pierwotnego, urokliwego charakteru.

Tokio – spacer nad rzeką Sumida

Ponieważ „zaliczyłam” już dzisiaj jeden zabytek, więc w myśl zasady slow travelling pod wieczór postanowiłam pospacerować sobie bez celu nad rzeką Sumidą i zahaczyć o dzielnicę na drugim brzegu, która też nazywa się Sumida.

I jak to często w moim przypadku bywa, takie bezcelowe wycieczki prowadzą do fantastycznych odkryć. Tym razem okazało się, że odkryłam moje własne, prywatne miejsce mocy. Pisałam już o tym w poście o świątyni Fushimi Inari w Kioto, że są takie miejsca, w których w szczególny sposób czujemy związek z ziemią, z energią wszechświata, z sobą samym. Są miejsca, które większość ludzi uznaje za miejsca mocy, ale ja wierzę, że każdy ma też swoje własne, subiektywnie odczuwane miejsca mocy. Nie muszą one być nawet jakoś specjalnie piękne, niekoniecznie muszą być nawet umiejscowione w naturze. Tak jak w przypadku mojego dzisiejszego spaceru: owszem, jest element natury w postaci rzeki, ale cała reszta to masy betonu i stali, a mimo to czułam to dziwne, niemal magiczne przyciąganie. Miałam bardzo klarowną świadomość TU i TERAZ, a jednocześnie czułam się malutką cząstką wielkiego wszechświata…

Zanim zrobi się zbyt ezoterycznie, tutaj kilka zdjęć z mojego spaceru:

 

To  są zapiski  z podróży do Japonii, która odbyła się na przełomie października i listopada 2016. Podróżowałam sama, podróż była zorganizowana indywidualnie przeze mnie.